Bij haar is het altijd zomer

3 juni 2020 16:55

• Bedrijfsadvies

Werken vanuit huis is voor veel mensen momenteel een must. Aan de keukentafel of een bureautje in de hoek van de huiskamer, of -voor wie dat prettig vindt en de mogelijkheid heeft- in een kamer boven of op zolder. We maken er het beste van.

Als freelance tekstschrijver ben je niet anders gewend dan vanuit huis het werk te doen. Ik deed het jarenlang. Ik creëerde een fijne werkplek in mijn kleine huis in het noorden van ons land. ’s Morgens liep ik met een mok koffie mijn werkkamer binnen, deed het rolgordijn omhoog, de verwarming aan en startte mijn computer op. Aan de slag.

Maar nooit voordat er contact was geweest met de collega’s die ook vanuit huis werkten. We vormden een team en hadden dagelijks online overleg. Dan namen we de taken van die dag door en spraken een vervolgmoment af om elkaar weer te spreken en de werkdag af te ronden.

Eén van die collega’s werkte vanuit Rome.

Als zij in beeld kwam, scheen direct de zon. Nu was ze positief en vrolijk van aard, dus dat hielp, maar op de een of de andere manier was het licht in haar omgeving anders. Meer helder.

Wie via de computer naar mij keek, zag achter mij een deur. Bij haar was dat een kleurrijk Italiaans schilderij. Stond er bij mij een lompe mok op mijn bureau, bij haar was dat een verfijnd kopje met daarin -naar ik vermoed- een espresso.

Wat me altijd het meest in het oog sprong was haar outfit. Had ik mijn dikke werkvest aan, zat zij met ontblote armen in een fleurig bloesje of jurkje achter haar beeldscherm. Het kwam op mij over of honderden kilometers verderop altijd de zon scheen.

Zij lunchte dagelijks op een Italiaans pleintje

Het was haar droom geweest om een tijd in Italië te wonen en van daaruit te werken. Internet gaf haar die mogelijkheid en ze genoot er met volle teugen van. De boterhammen met kaas die ik als lunch nam, had zij verruild voor lunchen op een terrasje op het pleintje bij haar in de buurt. ‘Tot straks’, riep ze dan vrolijk door mijn speaker. Showde me haar stijlvolle schoudertas dames en modieuze zonnebril en sloot af met: ‘Vanmiddag maak ik de klus verder af’. Ze kwam altijd bruiner terug dan ze was weggegaan.

Ze had één dilemma. Woonachtig in een appartementje in het centrum van Rome twijfelde ze of ze toch niet liever op het Italiaanse platteland wilde wonen. Ze vertelde me dat ze af en toe op pad ging om er een huisje te bezoeken. Dan sprak ze over groene heuvels en mediterrane bloemen. Ze zou echter dat terrasbezoek tussen de middag missen en de reuring van de stad. Ze bleef nog even waar ze was.

Ze ging het anders aanpakken om toch regelmatig van dat platteland te genieten. Ze besloot door de week in de stad te blijven en de weekenden te gebruiken om de heuvels in te gaan. Dan deed ze haar Matt and Nat rugzak om, vertelde ze me, en ging ze uren wandelen. ‘De Italiaanse natuur is geweldig’.

Ik beleefde het via het beeldscherm mee en genoot ervan. Haar woorden dat het weer eens goed warm was als de zon in haar appartement naar binnen scheen, waren voor mij louter jaloersmakend terwijl zij snakte naar frisse lucht. We konden er gelukkig om lachen.

Ik ben haar inmiddels uit het oog verloren. Vanuit het zolderraam in het kantoor waar ik nu werk kijk ik vaker tegen een grijze hemel dan tegen een helderblauwe lucht aan en vraag me af hoe die er bij haar uitziet. Mijn zonnebril blijft dagenlang onaangeroerd in mijn castelijn en beerens laptoptas zitten en mijn werkoutfit is er altijd eentje met een trui of vest. Het is bij mij slechts af en toe zomer, bij haar altijd…

Interessant artikel? Deel het: