Verlaat Kerstverhaal *)

9 februari 2017 09:34

57 Jaar was de man en moe. Doodmoe. Eigenlijk kon hij niet meer. Hij had tot zijn 60ste door willen gaan en dan zijn zaak verkopen. Het administratiekantoor dat zijn vader bijna 60 jaar geleden had opgezet en dat hij in 1977 had overgenomen. De familie-onderneming, die net iets ouder was dan hijzelf en waaraan hij ruim 23 jaar leiding had mogen geven. Zo’n kantoor met sfeer, waar de klanten gewoon binnen kwamen lopen zonder afspraak, een kantoor zonder pretenties, met personeel zonder pretenties. Trouw personeel, waarvan de helft meer dan 10 jaar in dienst was. Eentje zelfs 28 jaar. Die had zijn vader ooit nog aangenomen. Een fijn kantoor met fijne klanten, waar hij altijd zijn hart en ziel aan gegeven had.

Totdat het onvoorstelbare, het onmogelijke gebeurde. Op die dag eind november. Die zwarte dag die zijn wereld deed instorten. Zijn één na oudste medewerker trakteerde hem die dag op zijn ontslagbrief. Een klein briefje met alleen maar de melding dat hij per 1 januari aanstaande uit dienst ging. Ze hadden er over gepraat, maar achter de werkelijke reden was hij nooit gekomen. Hij wist niet eens waar de man heen ging en of hij bij een concurrent ging werken of bij een bedrijf. 22 Jaar dienstverband en dan dat! Onvoorstelbaar! En dan te bedenken dat hij met deze man, samen met zijn broer, gesproken had over overname van zijn kantoor. Maar ze waren er nooit echt op doorgegaan. En nu ging hij weg. Het was een mokerslag, die hij niet meer te boven kwam. Zijn moeheid veranderde in uitputting, zorgen, stress. Hij begon te piekeren. Hoe moest hij dit verlies opvangen? Hoe kon hij de lopende zaken nog afgewerkt krijgen? Personeel was niet te krijgen en zelf kon hij niet meer

Eén van zijn medewerksters was met zwangerschapsverlof en de ander zou met Kerstmis met zwangerschapsverlof gaan en beiden zouden pas in maart / april volgend jaar en dan ook nog voor halve dagen terugkomen. Hij zag er geen gat meer in en zijn vrouw en de dokter gaven hem het advies de zaak zo snel mogelijk te verkopen voordat hij er onder door zou gaan.

De Kamer van Koophandel schreef hem in in de Ondernemingsbeurs, maar kon hem niet aangeven hoe lang het zou duren. Konden hem ook bij de verkoop geen begeleiding geven. En zelf zag hij er tegen op die besprekingen zelf te moeten doen. Het kantoor ging hem te zeer aan het hart. Of ze iemand konden aanbevelen? Jazeker, ze hadden goede ervaring met een Diligence intermediair. Ze zouden hem gelijk bellen en dan moest hij maar een afspraak met die intermediair maken.

Op woensdagavond 6 december om half negen (het personeel mocht nog niets van de verkoopplannen weten) zat de intermediair bij hem in zijn kantoor en hoorde het verhaal aan. De ondernemer kon zichzelf een viertal keren niet bedwingen als hij vertelde over zijn personeel, zijn kantoor, zijn klanten. Dan biggelden de tranen over zijn wangen. Zijn vrouw, die af en toe een kopje koffie met een koekje kwam brengen en hem eerder op de avond al succes gewenst had, gaf hem dan steeds een teder kneepje in zijn arm. Hij vroeg aan de intermediair of hij hem alsjeblieft wilde helpen en het liefst zo snel mogelijk, want hij had het gevoel dat hij elk moment kon instorten. Het maakte niet uit wat het zou kosten, als hij maar geholpen werd. De intermediair beloofde hem dat hij in de hoogste versnelling zou gaan en voegde de daad bij het woord door gelijk alle informatie op te vragen, die hij nodig had. Op gegeven moment zaten ze samen de Gouden Gids door te nemen voor telefoonnummers van mogelijk geïnteresseerde collega-administratiekantoren in de buurt.

Tot slot stelde de intermediar een vraagprijs voor van 1,3 keer de omzet voor de activa, klanten, personeel en goodwill. De ondernemer vond alles goed. Hij was moe. “Wat is geld waard als je met je gezondheid tobt”, zei hij. “Ik laat dat helemaal aan u over, u bent de deskundige op dit gebied.” Als het maar snel zou gaan, dat was belangrijker dan het geld. Nogmaals beloofde de intermediair dat hij in de hoogste versnelling zou gaan. Toen de intermediair om 11 uur huiswaarts ging, zei de ondernemer bij de deur: “Dank u wel, ik ben nu al een heel stuk gerustgesteld. Ik geloof dat het in goede handen is.”

De intermediair had de volgende dag de informatie al uitgewerkt en de dag daarop 13 partijen in de buurt, waaronder 2 vanuit de Ondernemingsbeurs, per fax voorzien van het geanonimiseerde profiel van het administratiekantoor. In de week daarop doken 3 partijen gretig op de ter beschikking gestelde informatie. De eerste kennismakingsafspraak met een gegadigde werd gezet op maandagavond 18 december. Om 8 uur kwam de intermediair. De ondernemer was zenuwachtig en wilde precies weten hoe hij zich in het gesprek moest gedragen en wat hij wel en niet moest zeggen. Zijn vrouw kwam hem - met de koffie en de koekjes - nog even succes wensen en gaf hem weer een kneepje in zijn arm. Om half negen schoof de geïnteresseerde aan. Een collega ondernemer met een iets groter administratiekantoor in het aanpalende dorp, zo’n 2 kilometer verderop. Jonger, ambitieus, wilde groeien. Het gesprek begon aftastend, maar werd allengs warmer toen bleek dat de heren hetzelfde dachten over hoe je met je personeel en je klanten omgaat. En over de grote, onpersoonlijke, afstandelijke, soms zelfs arrogante kantoren. Toen kwamen de leuke verhalen over hun beider klanten. Het klikte. De ondernemer hield zich goed, was op zijn gemak, zat zelfs steeds meer op zijn praatstoel. De bezoeker vertelde op zeker moment dat een ander kantoor in de buurt, dat hij graag had willen kopen, voor zijn concurrent had gekozen. Daar was hij niet blij mee geweest.

Hij wilde daarom snel tot zaken komen. Liefst vanavond nog, want zoiets zou hem niet nog een keer overkomen. In de activa was hij niet geïnteresseerd, wel in de klanten en het personeel. Natuurlijk wist hij dat de norm voor dit soort kantoren 1 keer de omzet was, maar hij was bereid wat meer te betalen. Hoeveel de activa uitmaakten van de vraagprijs? De intermediair wist het niet precies, maar stelde de activa voor het gemak op NLG 25.000. Na enig overwegen en een opmerking van de intermediair dat er nog een paar zeer geïnteresseerde partijen waren, die hij nog om een bieding moest vragen, ging de koper akkoord met de vraagprijs minus de NLG 25.000 activa. Eerst nog onder het beding van een gedeeltelijke terugbetaling van de koopsom als het verloop van de klanten gedurende het eerste jaar 30 % of meer zou zijn, maar later liet hij ook die voorwaarde vallen wegens praktische onuitvoerbaarheid. Hij kon er toch van op aan dat de ondernemer hem zou helpen zijn klanten te behouden? Natuurlijk, graag. De ondernemer zag niets liever dan dat zijn zaak bij elkaar zou blijven. Uiteraard moest er een concurrentiebeding komen.

Aan een boekenonderzoek had hij geen behoefte. De omzet geloofde hij. Met het personeel zou hij te zijner tijd graag individueel praten. Hij dacht verder aan een overgangsperiode tot 1 maart 2001, waarin hij nog graag van het kantoor van de ondernemer gebruik zou maken, waarna het personeel welkom zou zijn op zijn eigen kantoor. Dan zou hij dat allemaal goed voorbereid hebben en was de overgang niet al te abrupt. De intermediair stelde voor om de transactie - nu het toch zo snel ging -  nog in 2000 te doen, zodat zijn cliënt nog kon profiteren van de fiscale voordelen, die er in 2001 niet meer (of in ieder geval in mindere mate) zouden zijn. Afgesproken werd dat binnen een paar dagen een concept overnamecontract opgesteld zou worden door de advocaat van de koper, dat naar de intermediair gefaxed zou worden, die daarop direct zou reageren, waarna nog diezelfde week (vòòr het Kerstweekend) door beide partijen getekend kon worden. Een eerste aanbetaling van 30 % van de koopsom zou op de dag van tekenen plaatsvinden; de tweede en laatste in januari 2001. Even later schudden de heren en de intermediair elkaar de hand, waarna de bezoeker vertrok.

De ondernemer was verbijsterd en kon het allemaal nog niet geloven. Zijn vrouw ook niet. Twaalf dagen waren er verstreken tussen het eerste bezoek van de intermediair en de avond waarop zijn zaak verkocht. En wat een prijs! En nog wel de transactie in 2000, hetgeen ook nog eens geld waard was. Dat had hij in zijn stoutste dromen nog niet durven hopen! Hoe was dit toch mogelijk?! De intermediair, die het zelf ook wel allemaal erg snel gegaan vond en iets mompelde over “een nieuw snelheidsrecord van 12 dagen”, was zelf ook erg tevreden. Na het ondertekenen van de intermediair’s opdrachtbevestiging, die de ondernemer nog had liggen, bij een glaasje cola, dat met een ijsblokje in een apart bakje daarnaast door de vrouw van de ondernemer was geserveerd, ging de intermediair om 11 uur weer opgewekt naar huis, een zielsgelukkig en het nog steeds niet gelovend paar achterlatend. Twee dagen later was het overnamecontract getekend. De dag voor Kerstmis stond de gehele overnamesom op de rekening. Het werd voor deze mensen echt een gelukkige Kerst…

*) Hoewel waar gebeurd, is ter bescherming van de privacy van de betrokken partijen het verhaal op een aantal punten “gediscretiseerd”.

www.dilligence.nl

Interessant artikel? Deel het: