Alimentatie als aderlating

20 november 2019 11:07

Bij een werknemer ligt het helder: de salarisstrook vormt de basis voor de berekening van de alimentatie. Bij een ondernemer ligt het gecompliceerd: het salaris dat hij zichzelf uitkeert is slechts één van de bedragen waarmee de rechter rekening houdt. Ook andere geldstromen, zoals een dividenduitkering, spelen een rol. En ook de winst, die in de onderneming gehouden wordt, - vaak om strategische redenen - telt mee. Het verweer tegen een verzoek tot een als onrechtmatig hoog aangevoelde alimentatie moet daarom bedrijfsmatig sterk onderbouwd zijn. Voor de advocaat komt het succes met de ervaring.

Een echtscheiding is een pijnlijk proces, maar de werknemer die de stress niet langer aankan kan zich ziek melden. De ondernemer heeft die optie gewoonlijk niet. Hij of zij en het bedrijf zijn communicerende vaten: als de ondernemer zijn aandacht niet langer bij de zaken heeft, wordt dat al snel zichtbaar in duikelende bedrijfsresultaten. Bij een scheiding is de omzetdip vaak al eerder opgetreden. Partners gaan niet uit elkaar bij de eerste ruzie, pas na die ene ruzie teveel. Maar terwijl de aanstaande ex zich volledig kan toeleggen op het verwerken van de scheiding is dit voor de ondernemer slechts één van de twee zaken waarop hij zich dringend moet concentreren. Je zou kunnen zeggen dat de ondernemer aan de echtscheiding begint met een één-nul achterstand.

Niet uitgekeerde winst

Bij het bepalen van de hoogte van de alimentatie komt de stand vaak op twee-nul. De rechter heeft daarvoor niet genoeg aan een simpele jaaropgave. De laatste drie jaarrekeningen en tal van andere financiële documenten komen op tafel, want het salaris dat de ondernemer zichzelf toekent, wordt als slechts één van de rekenbedragen gezien. Bij de rechtbank leeft het idee: hij of zij bepaalt het zelf, dus dit salaris is niet noodzakelijk het hoogste bedrag dat kán worden uitgekeerd. En dus heeft de voormalige partner mogelijk ook recht op een hoger bedrag. Het kan echter best zijn dat de ondernemer een goede reden heeft een deel van de winst niet aan zichzelf uit te keren en die reden hoeft niets met persoonlijk gewin te maken te hebben. De groeiplannen van de onderneming kunnen ermee gediend zijn of zelfs de bedrijfscontinuïteit. De hoogte van het salaris dat de DGA zichzelf toekent – misschien geen cent meer dan het wettelijk minimum van € 44.000,- per jaar - raakt in dat geval aan de belangen van werknemers en andere stakeholders.

Reële hoogte

Maar voor een rechter geldt dat hij dergelijke dingen niet kan ruiken. Het is de taak van zijn advocaat de beslissingen van de ondernemer te verduidelijken en cijfermatig te onderbouwen. In de vele zaken waarin ik ondernemers heb bijgestaan, deed ik dat vaak met steun van de accountant. In de praktijk is zo’n aanpak erg bevorderlijk om tot een reële hoogte van de alimentatie te komen. Deze aanpak helpt ook om de voormalige partner een realistisch beeld te geven van de financiële situatie en eventuele bijkomende eisen af te zwakken. Het is best mogelijk dat er tijdens het huwelijk geld was om vier keer per jaar op vakantie ta gaan, maar dat was in een tijd dat de ondernemer veel meer van zijn tijd en aandacht aan het bedrijf kon geven. In goede en in slechte tijden – dat gezegde geldt voor de ondernemer aan twee kanten. Pas tijdens een scheiding beseft de omgeving dat de ondernemer aan bigamie deed en zowel met zijn partner als met zijn bedrijf getrouwd was. Het huwelijk met de eerste is gestrand, dat met de laatste moet in stand blijven – in het belang van iedereen.

Kirsty Selcraig is advocaat, mediator en coach in scheidings- en erfzaken bij Benthem Gratama advocaten. Daarnaast is zij bestuurslid bij de Nederlands Vereniging Familie- en erfrecht Advocaten Scheidingsmediators (vFas).

Vragen?

Heeft u vragen over dit of andere juridische onderwerpen, neem dan gerust vrijblijvend contact met ons op.

Kijk voor meer informatie op onze website

Kirsty Selcraig

khpselcraig@benthemgratama.nl

038 – 4280093

Interessant artikel? Deel het: