Als u de signalen hebt gemist

22 november 2018 11:06

De langere weg naar herstel

Verzuim wegens fysieke klachten is eenduidig en overzichtelijk: de dag dat de werknemer van de steiger valt is de eerste verzuimdag, de dag dat het gips eraf mag de laatste. Bij psychische klachten is alles diffuser: de ziekmelding is eerder de laatste druppel die de emmer doet overlopen- dan het beginpunt van een proces van sociale verval. Het werk vormde het laatste houvast. Het herstelproces verloopt grillig en duurt in de regel drie keer zo lang als de aftakeling. Hoe eerder u als werkgever ingrijpt, hoe korter de weg naar herstel.

Door: Reinout Slee

Een gebroken been vraagt niet om een subtiele aanpak. De werknemer heeft juist behoefte aan een duidelijke aanpak: op die dag gaat het loopgids eromheen en maak je zittend werk beschikbaar en regel je vervoer. De dag erna gaat de werknemer gedeeltelijk aan de slag en na een aantal weken is alles weer normaal. De re-integratie verloopt meestal lineair en zonder veel strubbelingen.  Veel werknemers die plotseling zijn uitgevallen zijn eerder ongeduldig dan overdreven voorzichtig. Dat laatste staat in schril contrast met het herstel van een werknemer die lijdt aan psychische klachten of een burn-out. De re-integratie verloopt vaak aarzelend, met bijna zeker enkele momenten van terugval. Dat heeft alles te maken met het proces dat aan ziekmelding vooraf ging.

Werk als laatste strohalm

Vóór het been brak was alles koek en ei. Er was geen echtscheiding, er waren geen schulden, geen enkele ouder of kind was terminaal ziek. En ook daarna zijn die er niet. Op de botbreuk na is de werknemer vrij van zorgen. Tijdens de eerste week dat hij met zijn been omhoog zit komen anderen de koelkast bijvullen, het kind naar school brengen, een praatje maken. Het sociaal domein is intact en daarmee een bron van steun. Dit is vaak niet het geval voor de werknemer met psychische klachten. Privé gaat er juist van alles mis. Wat begint met een scheiding kan ontaarden in een drankprobleem. Slechter eten en slapen leiden tot fysieke uitputting waardoor de zin in sporten verdwijnt. Dat leidt op zijn beurt weer tot een isolement van vrienden. Zoals alle wegen naar Rome leiden, zo leidt de geleidelijke aftakeling van het sociaal domein onvermijdelijk naar het werk. Want ook de werknemer die niet in een echtscheiding raakt maar juist weduwnaar of weduwe wordt vlucht in het werk. Het werk wordt het laatste houvast. Ook al daalt de productiviteit, verzuurt de werksfeer en stijgt de irritatie van collega’s, de werknemer sleept zich trouw naar kantoor. Op de dag dat het werkelijk niet meer gaat en ziekmelding de enige optie lijkt, knapt ook deze laatste strohalm. De ellende is compleet. De werknemer wil niet thuis zijn, maar kan het niet meer opbrengen om naar kantoor te komen.

Welke tijdseenheid?

Als werkgever of leidinggevende heeft u dit waarschijnlijk (te laat) zien aankomen en dat is niet alleen vanuit menselijk oogpunt jammer. Hoe langer de tekens aan de wand zijn blijven hangen, hoe langer het herstelproces zal zijn, en daar mag gerust een factor drie op worden geplakt. Het zal onmogelijk zijn de verzuimoorzaak tot op de dag nauwkeurig terug te leiden tot het begin, maar het is wel belangrijk dat u een idee krijgt hoe lang uw werknemer al in de ellende zit. Is het slechts een maand, dan kunt u wellicht volstaan met een uitzendkracht als vervanger of met het tijdelijk zwaarder belasten van de rest van uw personeel. Is het enkele maanden, dan moet u rekening houden met een langer herstelproces en dus met een andere vervanging, bijvoorbeeld door een interim medewerker. Een realistische inschatting is van groot belang. U heeft de signalen al gemist, zet de bakens van het herstel dus zo zichtbaar mogelijk uit.

Voor meer informatie, neem contact op met Bureau Werkwaarde, via www.werkwaarde.nl of 06 – 42 10 88 96.

Interessant artikel? Deel het: