Transport en logistiek: Symbiose van mens en machine

27 februari 2017 09:43

Het thema van dit rondetafelgesprek waarvoor de deskundigen uit verschillende disciplines van de branche zijn aangeschoven is ‘Transport en logistiek’ – een veelzijdig onderwerp dat nooit ophoudt actueel te zijn.

Als het gaat over transport en logistiek is de motivatie van de deelnemers altijd groot en het aantal invalshoeken onveranderd legio. Al pratende blijkt namelijk telkens opnieuw dat dit een onderwerp c.q. vakgebied is dat zich te allen tijde leent voor een verse dan wel alternatieve benadering. Ook vandaag komen weer verschillende onverwachte aspecten aan bod, die zowel actueel zijn als relevant in de algemene beleving van de deelnemers.

De invloed van regelgeving

Er is een tekort aan hoogopgeleide logistieke vakmensen en de aanwas van jong personeel stokt momenteel, luidt de eerste stelling. Wie zou dat moeten aanpakken, en hoe? “Dit beeld herken ik niet”, zegt Gerrit Boegborn van Boeg Opleidingen. “Er studeren juist steeds minder mensen die met hun handen werken.” Gert Hofmeijer (BEST Groep): “Maar uiteindelijk leer je het vak veel meer in de praktijk.” “Het probleem in de logistiek is, dat je er veel tijd in moet investeren – en dat wil niet iedereen”, stelt Jules Menheere van Vos Transport. “En tegenwoordig verlangt men dat de goederen binnen een uur op de orderpick zijn en binnen twee uur op de bestemming.” “Wij houden soms presentaties bij het UWV, om mensen voor het vak te enthousiasmeren; ook dan blijkt dat een magazijnkracht makkelijker te vinden is dan een goede chauffeur”, aldus Gert Hofmeijer. “Het wordt steeds moeilijker om mensen te vinden die níét die 9-tot-5-mentaliteit hebben”, vindt Jules Menheere. “Alles is ook zo strikt in hokjes gestopt. Het is minder leuk voor de mensen. Een internationale chauffeur kon vroeger uren maken; beroepschauffeurs zijn zo gebonden aan regels en urenlimitering.” Gerrit Boegborn vraagt of de chauffeur dat ook financieel merkt, hetgeen Jules Menheere bevestigt.

“Ook in de transportsector zullen medewerkers qua pensioenleeftijd langer moeten doorwerken”, stelt Gerrit Boegborn. “Hoe gaan werkgevers daarmee om? Hoe houd je mensen gemotiveerd?” Jules Menheere: “Volgens CAO hebben oudere werknemers recht op jaarlijks een 18-tal extra dagen vrij. Het is gewoon een superzwaar beroep, je bent veel van huis. Maar die extra ATV-dagen willen ze nu zelfs alweer afschaffen.”

Werkgelegenheid en concurrentie

“Wij hebben wel oudere chauffeurs; die proberen we te plannen naar makkelijkere afleveradressen”, vertelt Gert Hofmeijer. “Maar je laat ze evengoed langer doorwerken”, reageert Gerrit Boegborn. “Ja, want er is een tekort aan goede chauffeurs”, antwoordt hij. Jules Menheere: “De werkgelegenheid is weer sterk aangetrokken, dus een tekort aan chauffeurs is logisch. Maar het is sociaal allemaal zo goed geregeld, dat ze niet staan te trappelen om te gaan werken. Het welvaartspeil is dusdanig hoog dat de motivatie om te werken laag ligt.” “Dus we maken het ze te makkelijk”, vat Gerrit Boegborn samen.

“Bovendien kan de Nederlandse transporteur niet werken voor de tarieven die Oost-Europese concurrenten hanteren”, zegt Gert Hofmeijer. “Dat geldt niet alleen voor Oost-Europa, Nederlandse bedrijven doen het ook zo”, reageert Jules Menheere. “Concurrentievervalsing is een belangrijk punt in de branche. De regelgeving nekt ons vaak.” Gerrit Boegborn: “Zijn werkgevers wel actief bezig met het gezondheidsaspect, zoals begeleiding of informatieverstrekking op het gebied van voeding en beweging? Mijn beeld is: de chauffeur gaat om 5 uur weg en komt ’s avonds om 8 uur terug. Onderweg ongezond eten en veel zitten. Wat doet dat voor het ziekteverzuim?” “Niet veel”, zegt Jules Menheere. “Langdurig zieken heb je helaas altijd wel, maar kortstondig is bij ons minimaal. We hebben een goede band met onze chauffeurs, dus je ziet ook eerder als het mis gaat.” Gerrit Boegborn vraagt zich af of het wel altijd bij de werkgever moet liggen: “In principe ligt het immers bij de werknemer zelf. Hoe kijken werkgevers daartegenaan, die vette hap en weinig beweging?” Als Jules Menheere zegt dat je daar wel wat mee zou moeten doen, reageert Gert Hofmeijer: “Maar waar ligt de grens?”

Belang van duurzaamheid

“Zo wordt de middagpauze hier strikt gehanteerd: dan sluiten we, hoewel de planners natuurlijk wel bereikbaar blijven”, aldus Jules Menheere. “Wij sluiten niet”, zegt Gert Hofmeijer. “Maar dat is wel knap, dan ben je er voor je werknemers. Maar andere aspecten, zoals het investeren in aanpassing van een chauffeursstoel – hoe ver ga je? Want zo’n stoel is dan zo op maat gemaakt, daar kan een ander dus niet mee rijden.” Gerrit Boegborn: “Je kunt het ook omdraaien: wat als die chauffeur thuis komt te zitten omdat de voorzieningen niet in orde zijn. Het zijn afwegingen die je als werkgever continu moet maken. En je moet uitdagingen blijven bieden.”

“Als werkgever ben je sociaal, als werknemer ben je betrokken – het is altijd een ‘kip of het ei’-verhaal”, stelt Jules Menheere. Gert Hofmeijer: “Ik wil graag dat mijn chauffeurs weer bij me terugkomen. Want het zingt ook rond hè, hoe je met je mensen omgaat.” Dan komt het gesprek op (de noodzaak van) verduurzaming van de transportbranche. “Wij waren de eerste die de Lean & Green Award kregen, wij zijn daar dan ook heel veel mee bezig”, vertelt Jules Menheere. “MVO met betrekking tot je personeel geeft aan hoe je in de samenleving staat. Al onze wagens qua emissie zijn op Euro 6 ingesteld, op ons pand liggen zonnepanelen – je moet het breder aanpakken dan enkel je rol onderweg buiten de deur. Maatschappelijk moet je je ook in je eigen stad op die manier profileren.” “En ook zo’n aanpak zingt rond”, zegt Gert Hofmeijer. “Om dat goed te doen moet je er wel bewust beleid op maken”, stelt Jules Menheere. “Bij voorkeur samen met andere bedrijven. We merken echter dat de denkbeelden en belangen lang niet altijd synchroon lopen.” «

Tekst: Theo Bennes / Fotografie: Liesbeth van Asselt

Interessant artikel? Deel het: