Zelfredzaamheid
8 december 2017 11:30
Er zijn op dit moment heel veel instanties die zich bezig houden met schuldhulpverlening, budgetbeheer, bewindvoering en wat al dies meer zij, want, volgens onderzoek, heeft 1 op de 5 gezinnen in Nederland schulden. En dan hebben we het niet over een lening waarop keurig kan worden afgelost, maar over problematische schulden.
Armoedebeleid staat dan ook hoog op de politieke agenda’s. Hiervoor worden allerlei prachtige, hoewel niet altijd praktische, initiatieven in het leven geroepen met als toverwoord “zelfredzaamheid.” Met name de overheid stuurt sterk aan op zelfredzaamheid, op allerlei gebieden overigens. Persoonlijk vind ik het een vreselijk woord, maar belangrijker is denk ik dat je zelfredzaamheid niet op kunt leggen. Het is niet vanzelfsprekend en niet iedereen is in staat om, financieel of anderzins, voor zichzelf te zorgen. Wat tegenwoordig ook niet meer zo vanzelfsprekend is, is dat je schulden moet afbetalen. Ik stel het hier natuurlijk even heel zwart wit, maar de focus ligt enorm op de belangen van de schuldenaar waarbij de belangen van de schuldeiser sterk ondergeschikt worden gemaakt. Dat is misschien allemaal goed en wel wanneer de overheid zelf de schuldeiser is, maar voor het mkb ligt dit toch wel even anders. Voor de gerechtsdeurwaarder, die zich toch al in een behoorlijke spagaat bevindt, betekent dit dat hij nog leniger moet worden. En, hoe onheus dit ook moge zijn, de deurwaarder is de grote boeman in dit verhaal en wordt nota bene zelfs wel eens als veroorzaker van het probleem gezien. Daar ga ik nu niet over uitweiden, maar misschien is het leuk om eens te kijken hoe dit nu allemaal zo is gekomen.
Naast de uitvoerende macht in het strafrecht is er ook een uitvoerende instantie in het civiele recht noodzakelijk. Immers, je kunt een prachtig vonnis hebben waarin staat dat meneer Jansen 10.000 euro aan je moet betalen, maar wat doe je als meneer Jansen niet tot betaling overgaat? Nu blijkt er al in de vijfde eeuw sprake te zijn geweest van zogenaamde exsecutores. Deze naam is in het middeleeuwse Europa overgenomen en werd gebruikt voor een groep personen die was belast met de tenuitvoerlegging van gerechtelijke akten. Het gaat een beetje ver om de hele geschiedenis van het ambt uit de doeken te doen, maar het moet in de riddertijd wel een hele uitdaging geweest zijn. Ook toen bestond de ministerieplicht al en er zijn meldingen van het afsnijden van oren of het uit een raam gooien van de deurwaarder. Er is zelfs een geschrift waarin verslag wordt gedaan van het feit dat de deurwaarder gedwongen werd zijn eigen exploot op te eten. Prettig! Ik hoop trouwens niet dat ik nu mensen op een idee breng. De deurwaarder was dus oorspronkelijk een voornamelijk uitvoerend orgaan, in feite zonder aanziens des persoons.
Nu is de moderne deurwaarder in staat om maatwerk te leveren, waarbij er ook rekening moet worden gehouden met de belangen van de schuldenaar. Dat is vaak best lastig, maar de maatschappij verlangt een dergelijke aanpassing en ik denk eerlijk gezegd ook dat het geen verkeerde zaak hoeft te zijn. Zolang we niet doorschieten en voor ogen houden dat de belangen van de schuldeiser ook een maatschappelijk belang zijn en dus niet mogen worden genegeerd. Ik ben yogalessen gaan volgen om lenigheid te bevorderen. «
Monica Musen
Gerechtsdeurwaarderskantoor Vermeer Schutte & Musen B.V.
E-mail m.musen@vermeerschuttemusen.nl
Reacties op dit artikel
Reactie plaatsen? Log in met uw account.