Schoenmaker blijf bij je leest
9 februari 2017 10:55
Enige tijd geleden meldde zich bij de Diligence-intermediair een oude relatie met de vraag of hij hem zou kunnen helpen. De man had 5 jaar geleden na het overlijden van zijn vader de groothandel in radio- en televisieapparatuur overgenomen. Vader en zoon waren samen in de onderneming jarenlang bijzonder succesvol geweest. Ze vulden elkaar uitstekend aan. Ze hadden een goed renderend bedrijf opgebouwd met 15 medewerkers. De vader hield zich bezig met de administratie en de automatisering en de zoon was belast met de verkoop. Het was hard werken, maar zij deden dat met veel plezier. Bovendien hadden zij eer van hun werk, de zaak liep als een trein.
Toen kwam de vader plotseling te overlijden. Dat was een hele klap, niet alleen privé, maar ook zakelijk. De zoon miste zijn maatje en zijn klankbord. Bovendien kwamen alle taken, die voorheen door de vader werden verricht, nu op de schouders van de zoon terecht. Omdat hij altijd alles perfect voor elkaar wilde hebben, hij was een echte perfectionist, moest hij nu (te) veel tijd besteden aan administratieve- en automatiseringszaken, terwijl zijn grote kracht en liefhebberij de eigenlijke verkoop was. Dit werd voor hem een enorme belasting. Jarenlang loste hij dat op door naast zijn commerciële zaken, die al een volledige werkdag in beslag namen, ook nog eens ’s avonds en in het weekend de taken die zijn vader vervulde, op zich te nemen. De wekelijkse sportavond zat er niet meer in en de sociale contacten werden op een laag pitje gezet. Uiteraard had deze situatie ook grote gevolgen voor zijn gezin. ’s Avonds als hij thuis kwam waren de kinderen al naar bed en in het weekend kon hij ze nooit eens aanmoedigen op het voetbalveld of naar zwemles brengen. En op de schaarse vrije uurtjes op zondag was hij vaak moe. Dit trok een enorme wissel op zijn gezinsleven en zijn vrouw had al meermalen aangegeven dat zij deze situatie op zijn zachtst gezegd niet ideaal vond. De zoon had al vaker geprobeerd een oplossing te vinden, maar dat was niet gelukt. Hij vond dan ook dat er nu écht iets moest gebeuren. De zaak floreerde nog steeds, maar ten koste van wat??
Daarom nam hij twee jaar geleden contact op met de intermediair om samen met zijn vrouw de situatie te bespreken. De conclusie was: “Zo gaat het niet langer, inmiddels is er genoeg geld verdiend, maar er is geen minuut beschikbaar om het op te maken!” De eerste aanbeveling van de Diligence-intermediair was om een “zware“ werknemer aan te trekken, die veel taken van de zoon zou kunnen overnemen. Dat had hij al een aantal keren geprobeerd. Door pech in het aannamebeleid was het steeds mislukt. Erger nog: als gevolg van permanente personeelsmutaties nam de onrust in het bedrijf verder toe, terwijl het opleiden van dat nieuwe personeel veel meer kostbare tijd in beslag nam dan het opleverde. De situatie werd in plaats van beter steeds erger.
Het advies van de intermediair was toen: Laten we een koper zoeken, die graag gebruik wil maken van de commerciële kwaliteiten van de zoon en die alle administratieve en automatiseringswerkzaamheden op zich neemt. Dan zou ook de zware verantwoording voor het gehele bedrijf met zijn 15 werknemers gedeeld kunnen worden met de koper van de onderneming. Dat zou voor de zoon de meest ideale situatie zijn. Het leek hem heerlijk om weer eens wat tijd aan zijn gezin te kunnen besteden. En dat gold ook voor zijn vrouw.
Uiteindelijk wist de zoon wel aan wie hij zijn onderneming het liefste wilde overdragen. Om hem moverende redenen besloot hij om zelf het eerste contact te leggen en de onderhandelingen te laten voeren door zijn administrateur. Alhoewel beide partijen zeer enthousiast waren om samen te gaan werken, liepen de onderhandelingen spaak. Als gevolg van een gebrekkige kennis van het overnameproces werd er door de partijen permanent langs elkaar heen gesproken. Zo ging de koper bijvoorbeeld steeds uit van een aandelentransactie, terwijl de verkoper een prijs wilde die hoort bij een activa-transactie. Kortom: ze zaten niet op één lijn en er werd veel en langdurig gesproken, onderzocht en onderhandeld zonder het beoogde resultaat.
Na een periode van anderhalf jaar vruchteloos onderhandelen, die hem een gigantisch bedrag aan onderzoeks- en onderhandeluren had gekost, terwijl het overnameproces tot stilstand was gekomen, besloot de zoon de intermediair weer in te schakelen. Na samen met hem de ontstane situatie geanalyseerd te hebben, besloot de intermediair toch nog eens een telefoontje te plegen naar de beoogde overnemer. Wie niet waagt, die niet wint en de zoon wilde toch het liefst met deze ondernemer in zee. Hij vond dit de beste optie voor zijn bedrijf. Alhoewel de potentiële overnemer dacht dat het geen enkele zin had om verder te praten, stond hij ten slotte een onderhoud toe.
Nadat de standpunten over en weer uiteengezet waren, bleek dat er veel misverstanden waren gerezen, maar dat de uitgangspositie voor een ieder acceptabel was. De intermediair had alles snel en helder in kaart gebracht, dat is tenslotte ook zijn dagelijks werk.
Duidelijk en terzake kundig onderhandelen zorgde ervoor dat de intentieverklaring de week erna al getekend kon worden. Korte tijd later volgde het transport bij de notaris. Beide partijen waren heel tevreden met de bereikte deal. En niet alleen de zoon, maar ook zijn vrouw en de rest van zijn gezin kregen een heel ander leven. Eind goed al goed, zou je denken. Blijft de vraag welke les hieruit getrokken zou kunnen worden. Eigenlijk is dat: Schoenmaker blijf bij je leest. Als de zoon namelijk in een eerder stadium besloten zou hebben om een intermediair in te schakelen, die met de nodige know-how de zaken snel kon regelen, zou hij én veel geld én veel tijd én veel onzekerheid bespaard hebben.
Rob Beeren
Reacties op dit artikel
Reactie plaatsen? Log in met uw account.