Kijken naar de ander
7 maart 2017 09:23
De lichten gaan uit … zacht gekuch nog in de zaal. Het wordt helemaal stil. Dan klinken de eerste tonen uit de speakers en klatert er een nieuwe ‘Voice of Holland’ als vloeibaar goud de oren binnen. Terwijl de muziek aanzwelt stelt een nieuw ontluikend zangtalent zich aan ons voor.
Of je deze televisieserie nu volgt of niet, de populariteit zal je niet ontgaan zijn. Ondanks het feit dat er sinds het begin van de shows volgens jurylid Waylon, nog geen echte Voice of Holland uit is voortgekomen blijft het een groot publiek aanspreken. Wat maakt een formule als ‘the Voice’, ‘Idols’ of andere talentenshows nu zo krachtig? Het meebeleven van de spanning van de kandidaten? Het ontroerd worden door de onverwachte kwaliteiten van een heel gewoon iemand? Of toch het mee beoordelen met de jury?
In mijn werk zie ik iedere dag mensen die hun talenten gebruiken. Mensen die werken aan een project, een proces, een bepaald vraagstuk of een product. Ze staan niet op een podium, ze zoeken niet een groot publiek. Ook deze talenten worden beoordeeld. Uit onderzoeken weten we dat een mens kijkt, ziet en in twee secondes oordeelt. Zonder dat we het onszelf bewust zijn neemt ons lichaam waar, worden beelden en geluiden geregistreerd, gekoppeld aan de kennis die al in ons lijf aanwezig is en ‘kaboem’ een oordeel is geboren. In hoeverre zijn we ons hiervan bewust?
Ik hoorde ontwikkelingspsycholoog Steven Pont het verwoorden met het beeld dat kinderen in hun jonge jaren van hun opvoeders de klei krijgen aangereikt waarmee zij hun eigen zelfbeeld creëren. Zo leren we oordelen, ontroeren en meeleven.
Voor meeleven moet je eigenlijk meer weten; wat gaat er in die ander om? Net een nieuwe relatie, een kind op komst, een onvervulde kinderwens, of is er een familielid ernstig ziek? Ooit hoorde ik van een bedrijf waar iemand al veertien jaar in een team werkte en zijn collega’s hadden geen idee van de slopende ziekte die hij bestreed.
Meeleven, ontroering, beide staan in schril contrast met de rol van de jury, het beoordelen. Dat jury denken is vaste prik op een gemiddelde werkdag. Ook bij mij, al wil ik dat natuurlijk niet opschrijven. Oordelen is makkelijk.
Bij muziek laten we het toe: “Ontroeren, opvrolijken, opzwepen …”. Muziek raakt je hart. Bij mensen is dat moeilijk. Die collega vragen naar wat hem bezighoudt, is dat niet ongepast? Dat is toch privé? Iemand een compliment geven voor zijn werk, “dat hoort hij wel van de baas”. Stel je voor, zo vanuit je hart spreken …
Alleen, willen we niet allemaal horen dat we het goed doen? Een collega zegt: “Wauw, zoals jij dit hebt opgepakt, ik zou het je niet kunnen nadoen. Heel goed van je.” Zou dan de kans bestaan dat je bent geraakt?
Elkaar aanspreken uit het hart betekent echt niet dat je continu de liefde hoeft te verklaren. Spreken uit je hart maakt wel kwetsbaar. Toch, die kwetsbare en gênante momenten, versus het ‘snelle’ oordelende jurylid?
In de toekomst veranderen niet alleen de banen, maar ook de dimensies waarin we samenwerken. We hebben elkaar nodig, verbindingen die we leggen zijn essentieel. Besteed zorg aan al je relaties.
Daag jezelf eens uit. Durf eens van uit een andere dimensie te kijken naar jezelf én naar de ander. Maak bespreekbaar wat je ziet, begin gewoon met één complimentje per collega per dag.
Dit is mijn verhaal, wat is het jouwe? Bel me om eens mee te denken, te sparren of gewoon voor dat complimentje. «
PETRA VAN LEEUWEN
R.O.T.S. van Leeuwen
Reacties op dit artikel
Reactie plaatsen? Log in met uw account.