Neem je netwerk serieus!
28 februari 2019 11:34
Het Glazen Plafond. Dat ding waar wij vrouwen niet doorheen schijnen te kunnen. Van nature ben ik geneigd om bij het horen van de term ter direct te roepen dat dit bestaat alleen maar in ons eigen hoofd, of als het er toch is, komt dat omdat wij vrouwen suffe dozen zijn. Ik ben van het type dat graag denkt dat we zelf verantwoordelijk zijn voor onze keuzes. Loopbaankeuzes horen daarbij.
Ik werd recent gevraagd als spreker voor een landelijke conferentie en ik voelde me vereerd, want de andere vrouwelijke sprekers werden betiteld als: ook succesvolle dames die het een heel eind geschopt hebben. Het woord 'ook' voldoet mij goed. Dan ben ik er dus 'ook' eentje. Oh ja?
Maar hoe kan het dan dat ik dat zelf helemaal niet zo ervaar? Dat ik regelmatig het gevoel heb dat er minder goed naar mij geluisterd wordt als ik zou willen? Dat ik me in bepaalde situaties afvraag waarom ik er niet de baas over ben want-dan-zou-het-beter-leuker-en-sneller gaan? Hoe kan het dan dat ik vind dat ik op bepaalde sociale thema’s veel te weinig invloed heb? En dat terwijl ik wel visie en goede ideeën heb? Hoe kan het dan dat ik geen organisatie waar 500 mensen werken aanstuur, maar slechts een Friese goededoelenstichting met 9 betaalde medewerkers ?
Komt dat omdat ik een vrouw ben? Ik gruw bij die vraag, ik hou niet van slachtoffervragen. Ben ik gewoon niet slim genoeg? Domineren mannen de denkkracht in organisaties?
Ik geloof er niks van.
Een paar jaar geleden zat ik in een raad van toezicht. Het was mijn eerste keer in zo’n functie en ik had moeite met alle managementtaal die de heren in het gezelschap er met het grootste gemak uit gooiden. Ik dacht dat ik die taal niet begreep omdat zij meer intellectuele bagage meebrachten dan ik. Er was nog een vrouwelijk lid van deze raad van toezicht en tijdens vergaderingen konden wij uitstekend met elkaar uit de voeten. Tijdens de vergaderingen, want daarbuiten was er geen of nauwelijks contact. Allebei druk, immers.
Totdat wij eens samen gingen eten en gezellig onze RvT doorroddelden. Het viel ons beide op dat de mannen zo handig met elkaars argumenten omgingen. Dat ze zo soepel anticipeerden op elkaar en dat ze hup tot een besluit kwamen dat in gevatte taal werd samengevat. Wij konden zo snel niet en wij waren allebei soms verrast door een argument of een mening van onze mede RvT-leden. We analyseerden dat, zoals vrouwen doen, eens grondig. En we vonden het antwoord: de mannen belden gewoon even met elkaar voor een vergadering. Zij wisselden even de voornaamste voors- en tegens uit en kozen dan vervolgens een koers die het best uit kwam. Mijn vrouwelijke collega, en ik deden dat nooit. Wij wisten dus niet waar onze collega’s stonden als het om argumenten en besluiten ging. Wij ontdekten dat wij allebei nooit op het idee gekomen waren om onze collega’s mee te nemen in onze stellingnames. En dat wij niet bedacht hadden dat het strategisch fijn is om alvast de standpunten en argumenten van je mogelijke opponenten te kennen.
Wij waren dus niet gewend om informeel gebruik te maken van elkaars kennis en kunde. Dat vonden we eigenlijk ongepast. Wij kleurden binnen de lijntjes. Waarom? Omdat we bang waren om te opdringerig te zijn, of brutaal, of dat ons verweten zou worden dat we invloed wilden.
Ik wil dus invloed maar niemand mag het weten?
Ik wil dat er gevraagd wordt naar mijn goede idee en als dat niet gebeurt denk ik dat ik dom ben?
Ik wil dat er naar mijn mening gevraagd wordt. En als dat niet gebeurt denk ik dat mijn mening dus niet telt?
Dat is een houding die ik bij veel vrouwen herken. Wij willen dat de ander ons lief, slim, goed, mooi en verstandig vindt. Dan, misschien dan, geloven we het zelf. En dan, misschien dan, nemen we de leiding over onze eigen argumenten en stellingnames. Wij verwarren slim zijn gemakkelijk met egoïstisch zijn. Wij verwarren handig manoeuvreren met machtsmisbruik. En we zetten onze oordelen in levensgrote stempels eerst op ons eigen voorhoofd en vervolgens op wat anderen wel zullen denken. Degelijke dozen, dat zijn we.
Mannen betrekken zaken veel minder snel op hun persoonlijkheid dan vrouwen, dat valt me heel vaak op. Mannen zijn vaak handiger in het inzetten van hun contacten. Zij durven dat. Wij vinden dat een beetje raar. En met dat ‘een beetje raar’ nemen wij de gaten in het glazen plafond, die er zeker zijn, niet serieus genoeg. We zien ze over het hoofd omdat we bang zijn dat het niet aardig is als we er doorheen kruipen. We negeren ze omdat we het eng vinden om zo vol voor je eigen invloed te kiezen.
Dus, vrouwen, bel elkaar! Schakel elkaar in, betrek elkaar, duw elkaar door de gaten in dat plafond. Snuit je neus en trek je op aan elkaar. Scherp je argument, manage je emotie.
Leer!
En ga.
Titia Huisman
Reacties op dit artikel
Reactie plaatsen? Log in met uw account.